Dost Sohbeti ve Yalnız Bir Opera...

Salı akşamı Evroş'la, Kanyon'da buluştuk. Önce GBK'ta yemek yedik. Ben bu sefer kızarmış keçi peynirli, gün kurusu domatesli ve patlıcanlı versiyonu denedim. Yazarken bile ağzım sulanıyor. Sonra da Starbucks'tan kahvelerimizi alıp önündeki havuzun kenarına ayaklarımı uzatıp yayıldık. Ay nasıl hoşumuza gitti. Hava güzeldi, muhabbet güzeldi. Konu nereden geldiyse Murathan Mungan'a de "Yaz Geçer" e ve tabii ki "Yalnız Bir Opera" ya geldi.

Çook eskilere gittim. Bir kısmını ezbere bildiğim nadir şiirlerdendir. Aldı götürdü beni. Yine içimi hüzün, bi burukluk, böyle tarif edemediğim bir duygu kapladı. Hani bende bir anısı olduğu için de değil ama kelimelerin başarısından sanırım.

Buraya yazmak için kopyasını ararken Ekşi Sözlük'te onunla ilgili hoşuma giden bir girişe rastladım: "İnsanın okuyunca aşık olası, ayrılası ve bu ayrılıktan pişman olası gelen şiir"

Bilmeyenler için bir bölümü aşağıda...

"ölü bir yılan gibi yatıyordu aramızda

yorgun, kirli ve umutsuz geçmişim

oysa bilmediğin bir şey vardı sevgilim

ben sende bütün aşklarımı temize çektim.

imrendiğin, öfkelendiğin

kızdığın, ya da kıskandığın diyelim

yani yaşamışlık sandığın

geçmişim

dile dökülmeyenin tenhalığında

kaçırılan bakışlarda

gündeliğin başıboş ayrıntılarında

zaman zaman geri tepip duruyordu.

ve elbet üzerinde durulmuyordu.

sense kendini hala hayatımdaki

herhangi biri sanıyordun,

biraz daha fazla sevdiğim,

biraz daha önem verdiğim.

başlangıçta dogruydu belki.

sıradan bir serüven,

rastgele bir ilişki gibi başlayıp,

gün günden hayatıma yayılan,

varlığımı ele geçiren,

büyüyüp kök salan bir aşka bedellendin.

ve hala bilmiyordun sevgilim

ben sende bütün aşklarımı temize çektim

anladığındaysa yapacak tek şey kalmıştı sana

bütün kazananlar gibi

terk ettin

yaz başıydı gittiğinde,

ardından,

senin için üç lirik parça yazmaya karar vermistim.

kimsesiz bir yazdı.

yoktun. kimsesizdim.

çıkılmış bir yolun ilk durağında

bir mevsim

bekledim durdum.

çünkü ben aşkın bütün çağlarından geliyordum.

sanırım lirik sözcüğü en çok yüzüne yakışıyordu

yüzündeki küskün kedere,

gür kirpiklerinin altından kısık lambalar gibi ışıyan gözlerine

çerçevesine sığmayan

munis, sokulgan, hüzünlü resimlerine

lirik sozcüğü en çok yüzüne yakışıyordu

yaz başıydı gittiğinde.

sersemletici bir rüzgar gibi geçmişti mayıs.

seni bir şiire düşündükçe

kanat gibi, tüy gibi,

dokunmak gibi uçucu ve yumuşak şeyler geliyordu aklıma.

önceki şiirlerimde hiç kullanmadığım bu sözcük

usulca düşüyordu bir kağıt aklığına,

belki de ilk kez giriyordu yazdıklarıma, hayatıma.

yaz başıydı gittiğinde.

bir aşkın ilk günleriydi daha.

aşk mıydı, değil miydi?

bunu o günler kim bilebilirdi?

"eylül'de aynı yerde ve aynı insan olmamı isteyen"

notunu buldum kapımda.

altına saat:16.00 diye yazmıştın,

ve 16.04'tü onu bulduğumda.

daha o gün anlamalıydım

bu ilişkinin yazgısını

takvim tutmazlığını

aramızda bir düşman gibi duran

zaman'ı

daha o gün anlamalıydım

benim sana erkensenin

bana geç kaldığını

..."

"Murathan Mungan, Yaz Geçer, Yalnız Bir Opera"